Běše to hodźinka po wobjedźe. Hospoza wopłokowaše při woknje stejo šalki a talerje. Nadobo wuhlada na dworje cuzeho muža. Po drasće bě hajnik. Ně, njebě. Žadyn hajnik nima čorny kłobuk na hłowje. Potajkim bě wěsće někajki bur z wokoliny. Ale štó? Znaješe tola zwjetša wšitkich.

Nadobo Jank wjesele do kuchiny přiskaka, prošo: „Maći daj mi ruče wótry, kónčkojty nóž! Wuj chce mi konika z drjewa wurězać!“ „Koho da měniš, hólče?“, wopraša so mać. „Koho? Nó, kotremuž sym připołdnju wobjed do přitwarka donjesł. Chětř, maći, Brošec wuj na dworje na mnje ...“

Prac! Črjopy rozlětachu. Maćeri bě so taler z ruki wusunył, tak bě so stróžiła. „Ně, što so tola na swěće njestawa! Dopołdnja zastupi ći do chěže brodaty, trundlaty prošer, a popołdnju steji ći na dworje šwarny knjez. Tu widźiš: Druha, drasta, druhi čłowjek.“

Hajnik tež po hodźoch Brošej na dróhu njeda. Broš přimaše so dźěła, hdźežkuli so hodźeše. Čisćeše hajnikej zerzawe pasle a hladaše ze wšej swěru jeho psy, kotrež běchu so bórze na njeho zwučili, kaž na knjeza samoho. Hospozy nanosy wody, wuhla a drjewa a sypaše na dworje a na zahrodźe šćežki. Zwuporjedźa grat a płoty ...