Doma mać z dźěsćomaj sedźi a hłód žiwi. Wječor so hłódni lěhaja a rano hłódni stawaja. Dźěsći za kusčičkom chlěba žałosćitej; mać jej pokoja. Hišće tydźeń jenož do hód, hišće tři dny, dwaj dnjej hišće, a k hodam nan a starši bratr domoj přińdźetaj a jimaj něšto k jědźi přinje­setaj. Na syna wšak so bóle spušća hač na muža. Přečasto je nan swoju swójbu w nuzy wostajił a prošo jenož sebje samoho žiwił.

Druzy wjesnjenjo su tež hłódni; tež druzy mužojo ke Choćebuskim mjezam prosyć chodźa abo tam nakupuja. Skoro wšitcy su so prócowali něšto slěbornych wuzbytkować, su w lěsu drjewo dźěłali a do města wozyli, su z łučwom daloke puće do bjezlěsnych kónčin jězdźili, hdźež jim nimo pjenjez tež hdys a hdys ćopły wobjed abo krjeńčka chlěba připadny. Bě to wšo jara mało, a hłódni běchu wšitcy. Na hody a wobradźenje lědy štó mysleše, chibazo we wšěch swójbach swojich prošacych domoj čakachu kaž Šěrakecy. Ći so tež jedyn po druhim wróćachu, tón z wjetšim, tamón z mjeńšim zbožom. Šěrakec Kito posledni dźeń přińdźe – patoržicu – bjez nana, z prózdnym měchom, wuhłódnjeny, chory.