Knižny awtor a recitator Detlef Seydel z Berlina je lětuši, wot Heidemarje Wiesnerec organizowany rjad, „wosebity koncert k nowemu lětu“ moderěrował. Swoje zaćišće nastupajo naš lud, dračinu, našu maćeršćinu nałožować, a čas we Łužicy wón tule wopisuje.

Na Heidemari Wiesnerec mi dołho ničo njewšědneho napadnyło njeje. Derje, wona wuběrnje na klawěrje hraje; to dźě bě studowała. Ale hewak? Wona njerěči dialekt a knihi z cuzymi titlemi tež nječita. Njeje mje tuž bóle překwapiła hač druzy ludźo. Hač do woneho dnja, na kotrymž sym chcyjo nochcyjo telefonat sobu słuchał. Wona witaše wosobu na tamnym kóncu w rěči, kotraž bě mi dospołnje njeznata, a přeskoči hakle po tym do němčiny. Na to mi rjekny, zo bě jeje mać zawołała. „A rěč?“, prašach so Heidemarje. „Serbšćina, rady so serbsce witamoj.“

Tehdy njejsym sej zwěrił so dale prašeć. Zo njejsym wjace wědźał, hač to, štož jenož wo tym słyšach, bě mi njepřijomne. Radšo chcych so Googla prašeć.

Njejsym wšitko hnydom rozumił. Wospjet pak bě Budyšin naspomnjeny, to mi napadny. A Heidemarja pochadźa z Budyskeje wokoliny, to wot njeje wědźach.