Serbska rěč jako lěpšina w zažnonowočasnym lutherstwje

Reformacija w Hornjej Łužicy je so na wosebite wašnje na Serbow wuskutkowała. Tak běchu prěnje spisy, kotrež w serbskej rěči nastachu, rukopisne přełožki Noweho zakonja do delnjoserbšćiny přez Mikławša Jakubicu z lěta 1548, Albina Mollerowy přełožk Lutheroweho Małeho katechizma (1574) a přestajenje samsneje knihi přez Wjacsława Warichiusa z lěta 1595. Tež wjetši wuznam, kotryž běchu wobchadnej rěči po reformaciji připóznali, tole zmóžni. Po prěnjej fazy přełožkow pak dalše tajke lědma běchu. Tak hóršeše so na přikład 1627 serbski farar w Poršicach Gregorius Martini, zo dyrbja serbscy diakonojo liturgiske pisma sami přełožić, a tohodla mnohe wšelake warianty předleža. Wón konstatowaše: „Der schade [...] der aus solcher ungleichen interpretation, bey dem gemeinen Man und einfeltigen Hauffen sich ereignet ist mehr zu beklagen als weitleuffig zuerzehlen“. Druhe liturgiske elementy, kaž na přikład spěwy, bě serbska wosada z hłowy wuknyła. Hakle w lětach 1680 do 1720 dóńdźe k prěnjemu, sylnemu postupej nastupajo sorabiku.