Dźěćatstwo w narańšej ewangelskej kónčinje mjez Bukecami a Lubijom kónc 19. lětstotka wopisuje 1962 zemrěty Richard Zahrodnik. Originalny němskorěčny tekst ­ze swójbneho archiwa staj jeho prawnučk Friedhard Krawc a Arnd Zoba-Bukečanski zeserbšćiłoj.

Na žnjowe zasadźenje pola bura Wićaza w Njeznarowach (Eiserode) so rady njedopominam. Jeho pobožnosće dla rě­kachu jemu „swjaty Wićaz“. Wón wědźeše ludźi znjewužiwać. Cyły dźeń tčach w smalacej lětnjej horcoće w bróžni pod třěchu a dyrbjach snopy přimjetować, zo bychu je składowali. Wšudźe w přepo­ćenej košli tčachu kochty. Smjerćmučny lehnych so wječor z rozkałanym a bo­lacym ćěłom do łoža. Nócne košle znali njejsmy.

Staršej njejstaj nas na dźěło pósłałoj. Z bratrom wobhladowachmoj to skerje jako samozrozumliwe, runja staršimaj dźěłać a pjenjezy zasłužić. Jako začuwach jónu mało lóšta, na Walowskim ryćer­kuble rěpy přećahować, rjekny mi nan: „Wostaj jeno doma, móžeš w swojim žiwjenju hišće dosć dźěłać.“