Měr a dušiny pokoj pytamy wosebje wokoło hód. Hody chcemy najradšo sćicha w kruhu swójby swjećić. Prakřesćanske hodowne poselstwo pak mentalnje runje to nawopačne měni. Tež fanfary w Ba­chowym hodownym oratoriju „Juskajće a wjeselće so!“ njesteja runjewon za bjezšumnu idylku a mjelčenje, ale su kaž wukřik.­ Wulka wěc je so stała, něšto je so dospołnje změniło a něšto cyle nowe so započało. Poprawna ideja hód mjenujcy je: Słowo je so mjaso sčiniło. Sprostnjene słowa su naraz žiwe. Jich duch je pře­tworjeny do budźaceho, wo­žiwjaceho, čiłeho,­ kreatiwneho žiwjenja. To dźens­nišim hodownym sentimentalnym začućam scyła wotpowědować nochce. Nimo toho koncentruja so naše hody hłownje na komerc, nic na duchowne tworićelske mocy.