Wězo sym roznjemdrjeny. Widźu wobrazy zapaleneho domu Husarenhof w Budyšinje. Njejsće sej Łužicu zasłužili, sej myslu. Wołam sej swoje najlubše łužiske teksty wo tolerancy do pomjatka – Lessinga, Lorenca, Wüstena, Dreschera, Schmidta. Zelena to hórkata zahroda „Łužitz“ – kaž ju za sebje rady mjenuju –, po kotrejž rěčki pluskotaja. Znajmjeńša dwě rěči: měrniwej při jednych durjach. Za kóždy dypk na geografiskej karće a kóždu wěc na swěće dwě mjenje – a wšitcy so z toho wjesela. Fantazija to, přeco hižo. Ale tež ideja a reservoir, z kotrehož so žiwiš a kotryž na wulěty sobu do swěta bjerješ, dołhož wone traja.

Mój wulět traje hižo wosomnaće lět, kónc je traš wotwidźomny. Problemy so nětko z tym započinaja, zo drje je pře­wjele z nas do swěta šło. Dokelž dyrbjachu, dokelž chcychu. Druhdy woboje. Widźu­ to, hdyž tu přebywam. Nimale 40 – a přeco hišće sym k mnohim skład­nosćam jedyn z najmłódšich tu. To so z kónčinu něšto stawa, hdyž lětdźesatkaj dołho traje. A z tymi, kotřiž su wostali.