Stanisław Nawka z Hamburga: Čeho so bojimy?

Čehodla njesměli Serbski sejm měć? Jenož dokelž mamy připadnje Domowinu? Mamy tola tež wjacore serbske sportowe zjednoćenstwa – bjeztoho zo by něchtó na mysl přišoł a z tym pačenje serbskeho sporta wozjewić chcył.

Tak, kaž so tuchwilu swět, Europa a Němska wobnowjeja a přeměnjeja, dyrbimy tež my Serbja zwólniwi być z časom lećeć a nowe kwasy swjećić. Popřejmy sejm(ik)ej móličke płomješko euforije, kaž bě to něhdy w Pólskej, jako so tam „solidarnosć“ zrodźi a z palčika politiski hober wotrosće.

Prěni króć móžemy w Serbach swobodnje a direktnje „swojich“ ludźi wolić – nakřižikować mjena tych, kotrymž při­cpěwamy potencial aktiwneho a dynamiskeho narodneho dźěła na dobro Serbstwa – město egomaniskeho byća a traća na swojim „póstnje“.

Sym woměrje wolił a hišće ženje njejsym w swojim dotalnym žiwjenju tak zajimowany mjena kandidatow, mi znatych a njeznatych, čitał a so zdobom wjeselił, zo jich mamy. Kajki pisany so tu wobraz wobeju Łužicow wotbłyšćuje a wšitke politiske prudy do wšoserbskeho swětła zjednoćeja. Ju! – přiznawam –, to bě radosć.