„Pinčnicy běchu přećelni a dźěłachu pospochi. Wostachu w pozadku, běchu pak hnydom na městnje, hdyž jich trjebachmy.“ Tónle zapisk namakaš w hóstnej knize hosćenca na Lubijskej horje. A dale tam steji: „Jědź su nam spěšnje přinjesli. Bě dosć a je derje słodźało. Bě tež něšto za wóčko. Jědźny lisćik bě wobšěrny. Poskićeja słódnu byrgarsku němsku jědź. Dźěćaca porcija za našeho syna bě wobšěrna. Njeje to zawěsće gurmejowy hosćenc, tola wšitko je wuběrnje słodźało. Tež hosćenc je jara přijomnje wuhotowany. Na sćěnje wisaja hóntwjerske trofeje. Hosćenc ma wjacore rumnosće, samo z blidkom, za kotrymž móža dźěći molować.“