W druhej połojcy 19. lětstotka za čas industrializacije twarjachu tež w Hornjej Łužicy železniske čary. Runočasnje nastachu dwórnišća, stražniske chěžki a wuhibkarnje. W lětnjej seriji so rozhladujemy, kak trěbne wone něhdy běchu a što je so z nimi stało. (16/kónc)

Wšitke dwórnišća a zastanišća, hdźež so we wobłuku serije rozhladowachmy, běchu w nětčišim Budyskim wulkowokrjesu. Překročiš-li wokrjesnu hranicu se­wjerowuchodnje, přińdźeš do Mikowa w Zhorjelskim wokrjesu. Na tam w lěće 1874 natwarjene dwórnišćo dopo- mi­naja jenož hišće stare pohladnicy. 148 kilometrow dołhu železnisku čaru w te­hdyšej Pruskej, kotraž wjedźeše wot Falkenberga wuchodnje Torgauwa přez ­Wojerecy, Łaz, Delni Wujězd a Mikow do Węglinieca – tehdy Kohlfurt – w dźens­nišej Pólskej, natwarichu lěta 1874. Wot toho časa móžachu Mikowčenjo wšědnje dwójce z ćahom do Wojerec a wróćo jězdźić. Za twar běchu šěsć milionow to­lerjow zaplanowali, te pak cyle njedo­sahachu.