W Kulowskej katolskej pěstowarni Jaku­becowy wustaw bliži so dźeń, hdyž ze­ swojeho wjelelětneho domicila do noweho twarjenja přećahnu. Na to so wšitcy wjesela, ale so runočasnje tež na zašłosć dopominaja.

Kulow (SiR/SN). Lětuši swjedźeń k dnjej dźěsća bě w Kulowje móhłrjec historiski podawk. Přetož wón bě posledni swojeho razu w domje, kotryž bě wjele lětdźesatkow cyle wosebite zetkanišćo za ludźi rozdźělnych generacijow. „Ze směwacym, ale tež płakacym wóčkom wopu­šćimy za poł lěta tele twarjenje, kotrež je wje­le ludźi formowało a přewodźało. Tu su něhdy chorych hojili, šulerjow wuwučowali a dźěći pěstonili. Tule su ludźo přećelow namakali, su so smjeli, so mjez sobu rozestajeli, lubowali, wuknyli, rejwali a so modlili“, powěda nawodnica Jaku­becoweho wustawa Theres Hörauf.