W Kulowskej katolskej pěstowarni Jakubecowy wustaw bliži so dźeń, hdyž ze swojeho wjelelětneho domicila do noweho twarjenja přećahnu. Na to so wšitcy wjesela, ale so runočasnje tež na zašłosć dopominaja.
Kulow (SiR/SN). Lětuši swjedźeń k dnjej dźěsća bě w Kulowje móhłrjec historiski podawk. Přetož wón bě posledni swojeho razu w domje, kotryž bě wjele lětdźesatkow cyle wosebite zetkanišćo za ludźi rozdźělnych generacijow. „Ze směwacym, ale tež płakacym wóčkom wopušćimy za poł lěta tele twarjenje, kotrež je wjele ludźi formowało a přewodźało. Tu su něhdy chorych hojili, šulerjow wuwučowali a dźěći pěstonili. Tule su ludźo přećelow namakali, su so smjeli, so mjez sobu rozestajeli, lubowali, wuknyli, rejwali a so modlili“, powěda nawodnica Jakubecoweho wustawa Theres Hörauf.