Župje přisłušacej cyłkaj na městnje jeju skutkowanja wopytać a tam jeju dźěławosć rozjimać, to bě wotpohlad julijskeho posedźenja Budyskeho župneho předsydstwa.

Radwor (SN). Wuměna ze staršiskej iniciatiwu a z młodźinskim klubom steje­štej w srjedźišću schadźowanja předsydstwa Domowinskeje župy „Jan Arnošt Smoler“ Budyšin wčera w Radworju, informuje Katja Liznarjec, regionalna rěčnica na teritoriju župy. Katrin Suchec-Dźisławkowa a Wito Bejmak staj wo dźěławosći iniciatiwy rozprawjałoj. Cyłk so wo to prócuje, zo na tamnišej serbskej zakładnej šuli kóžde lěto maćernorěčnu rjadownju w 1. lětniku wutworja a ju dale wjedu. Starši a župa paruja w dotalnym kubłanskim systemje 2plus transparencu a jasnu strategiju, dźěćom wšěch rěčnych skupin krok po kroku serbšćinu tak sposrědkować, zo wone rěč wšědnje mjez sobu nałožuja. Tohodla sej žadaja wučbu ryzy serbsce podawać, zo by imersija woprawdźe fungowała.

Budyšin (SN/at). Předwersija wjace hač 320 stron wopřijaceje Sedmeje rozprawy zwjazkoweho knježerstwa wo zwoprawdźenju Europskeje charty regionalnych a mjeńšinowych rěčow a informacija wo njej stej wot spočatka tydźenja w interneće pod přistupnej. K bytostnym wuwićam w rozprawniskej dobje mjenuja tam lětuše nowe­ financowanske zrěčenje za Załožbu za serbski lud, na kotrež su so Zwjazk, Sakska a Braniborska dojednali, spožčenje noweho Myta Miny Witkojc za serbsku rěč w Braniborskej kaž tež loni w januarje wutworjenu Załožbu za frizisku ludowu skupinu přez krajne knježerstwo Schleswigsko-Holsteinskeje. Dale wopisuje tónle sewjerny kraj po předležacych infor­macijach přidatne zawjazki za danšćinu, frizišćinu a delnjoněmčinu po rěčnej charće nastupajo zarjadniske dokumenty, wjesne mjena a kulturne aktiwity.

Bywši pilot Siegfried Wawrik na wuměnku swoje serbske korjenje pěstuje

Siegfried Wawrik nimo němčiny tři dalše rěče perfektnje wobknježi: jendźelšćinu, rušćinu a serbšćinu. Serbska rěč bu 1941 narodźenemu do kolebki połožena. Rušćina měješe z jeho powołanjom lětarstwa činić, a jendźelšćina je pozdźišo k tomu přišła, wón rozprawja.

Siegfried Wawrik je pola swojeje wowki­ a ćety w Pěskecach wotrostł. Tam jeničce serbowachu. „Smy z přirodu a domiznu wusko zwjazani byli. Kajki běše to měr w lěsu!“, so wón dopomina. Rěč njebě jemu ničo wosebiteho, dokelž su ju wšitcy w jeho wokolinje powědali, pola pjekarja, we wjesnym konsumje a znajmjeńša tež prěnje lěta w šuli. Němčinu je připódla nawuknył. „Moja maćeršćina je a wostanje hornjoserbšćina“, zhladuje Wawrik na lěta dźěćatstwa a młodosće w katolskej kónčinje Hornjeje Łužicy mjez Budyšinom a Kamjencom. Po 8. lětniku chcyše słabuški skutkowacy hólc poprawom powołanje pjekarja nawuknyć. Jeho požadanje pak wotby wuwučowanski pjekar z přispomnjenjom, zo drje ma jara dobre wuswědčenje, měchi połne muki pak bychu za njeho přećežke byli.