Jadwiga Čižankowa je w běhu swojeho powołanskeho skutkowanja stajnje na dobro serbskeho kubłanja dźiwała

Wot lěta 1988 je Jadwiga Čižankowa jako wučerka a štyri lěta pozdźišo tež jako ­šulska nawodnica na dobro serbskich a serbšćinu wuknjacych dźěći skutkowała. Na jich dobro a runje tak tež na dobro kolegow a kolegowkow a staršich je so wona w kruhu tych, kiž wo kubłanskich prašenjach rozsudźeja, zasadźiła. Lětsa je so wona na sabatowe lěto podała, klětu poda so na wuměnk. Milenka Rječcyna je so z Jaworčanku rozmołwjała.

Poda-li so wučer na wuměnk, so bjezdwěla na mnohe podawki dopomina. Kotre to su, kotrež Was dźensa hišće jimaja?

J. Čižankowa: To je poprawom wuwiće w běhu swojich powołanskich lět. Přirunuju spočatne lěta z dźensnišim časom, stej to rozdźělnej swětaj. Na čo so wosebje dopominam? Na kóždy pad na dźakownu a přiwisliwu dźěćinu kaž tež stajnje pilny a kooperatiwny wučerski team našeje šule. Wosebje rjany čas běchu lěta 2000 do 2003, čas našeho projekta z dwurěčnymi šulemi w Awstriskej a Madźarskej. To bě tehdy takrjec „naša swětłownja“.