Njedawno podach so – dobrowólnje – w Choćebuzu na zjawne zarjadowanje do „Łužiskeje areny“. Přeprosyło běše braniborske ministerstwo za nutřkowne a komunalne. Kraj Braniborska nosy so z dalšej zarjadniskej strukturnej reformu. Tuta ma so hač do lěta 2019 přihotować. Tu pokročuje so reforma wokrjesow lěta 1993. Přez nju běchu ličbu wokrjesow wot 38 na 14 znižili. Štyri bjezwokrjesne města z dotal šěsć wobchowachu tehdy swój status. Nětkole ma so dale redukować na dźewjeć wokrjesow a wšitke města Braniborskeje – hač na Podstupim – zhubja bjezwokrjesny staw. Ludźom po cyłym kraju so tole njelubi. Boja so mjez druhim dalokich zarjadniskich pućow a wo regionalnu identitu a dźěłowe městna. Jednori ludźo maja zaćišć, zo smědźa drje swoje měnjenje prajić, ale z najlěpšimi argumentami pola knježacych tola ničo njewuskutkuja. Čuja so tuž bjezmócni.

Mysle ke knize „Wobrazy z Łužicy 1957 – 1990“

Nětko ma serbske a němske čitarstwo po štyrjoch zwjazkach wo serbskich a łužiskich fotografach, kotrež su so serbskim tematikam wěnowali a w Ludowym nakładnistwje Domowina wušli, tež knihu wo Geraldźe Großy „Wobrazy z Łužicy 1957–1990“ k čitanju a wob­hladanju, a nic naposledk k wobdźiwanju fotografiskich wukonow 1942 narodźeneho před sobu.

Gerald Große sam čuješe so česćeny, skerje překwapjeny, kaž na prezentaciji fotoweho zwjazka w Rakecach z po­směw­kom praji, „zo hišće za čas žiwjenja wo nim kniha tajkeho razu a tajkeje wulkosće wuńdźe“.

Dźakować mamy so nimo fotografej sowě jeho koleze Jürgenej Maćijej, kotryž je w třoch lětach dźěła zestajał knihu ze sto fotografijemi.