W Njebjelčicach, Radworju, Pančicach-Kukowje, Ralbicach a Chrósćicach je koparjam kónc tydźenja zawěsće mały kamjeń z wutroby padnył, wšako wšitke serbske ko­parske cyłki swoju prěnju dypkowu hru w nowej sezonje dobychu.

Do hrajneje doby ženje njewěš, hdźe runje stejiš, dokelž testowe hry zdźěla přewjele njewupraja. Zo pak hnydom wšě prěnje mustwa serbskich koparskich zjednoćenstwow wuspěšnje do sezony startuja, tomu najskerje hišće tak husto było njeje. Sebjewědomje za dalše hry je najprjedy raz tu! Koparska sezona so runje hakle zahaji, Olym­piske hry w Parisu su nimo! Znowa bě chětro zajimawje, sej tón abo tamnu nakromnu sportowu družinu w telewizoru wobhladać.

„Hišće jónu dźěćo być, bych chcył ja ...“, rěka w spěwje Józefa Donata, kotryž słyšimy hdys a hdys w programje serbskeho rozhłosa. Kotry wotrězk dźěćatstwa wón konkretnje měni, drje wostanje jeho potajnstwo. A kak dźe so wam, lubi čitarjo, hdyž mysliće na wosebite wurjadne wokomiki zašłosće? Wězo měnju tu w prěni rjedźe sportowe, hewak drje dyrbjała kolumna cyle druhe pomjenowanje měć ... Haj, wo čim drje we wěstej starobje jako dźěćo soniš, što su předstawy abo přeća? Pola hólcow-sportowcow drje dominuje přeće, być raz hrajer znateho koparskeho mustwa. W našej kónčinje je cyle wěsće krónowanje, směć hrać pola Dynamo w Drježdźanach. Tutón són je sebi spjelnił wjesnjan Bruno Młynk, kotryž trenuje tuchwilu pola Drježdźanskeho dorosta. A hižo nětko je jasne, zo njeje puć k zwoprawdźenju swójskeho sona hładki a bjeze zadźěwkow. Kruta wola, sebjedisciplina, wutrajnosć a strowe žiwjenske wašnje su jenož někotre stołpy na puću do raja sonow. Prěnje kroki su kročene, njeličomne hišće na njeho čakaja.