Budyšin (CRM/SN). Serbski ludowy ansambl móžeše wčera nawječor 70 hosći na swój při wšěch ćežach jara poradźeny nazymski koncert powitać. Ansamblowcy přesadźichu hygieniski koncept z tym, zo spěwaše redukowany chór w cyrkwi Marje a Marty wot byrgloweje łubje. Nawod měješe chórowy direktor Andreas Pabst. Někak hodźinski program wopřiješe porědko słyšany wuběr składbow serbskich, čěskich a němskich komponistow. K temje nazyma njesmědźeše tradicionalna pěseń „Ha, widźu-li ptačata ćahnyć“ falować. Z oratorija „Nazyma“ Korle Awgusta Kocora na tekst Handrija Zejlerja zaklinča tež powabnje zynki molowaca składba „Ha lisćička, łopjenka padaja“, a to w stilu romantiki. Běše to rjany wotpowědnik k němskej romantice z twórbomaj Johannesa Brahmsa a bohužel přemało znateje sotry Felixa Mendelssohna Bartholdyja Fanny Hensel. Druhi dźěl koncerta měješe duchowny charakter. Tu wusahowaše jako překwapjenka mały cyklus „Čtyři pisně o Marii“ čěskeho komponista Bohuslava Martinů.

Budyšin (AP/SN). „Moja zaběra z Ante Trstenjakom“ bě hesło přednoška Jurja Łušćanskeho minjenu srjedu w Budyskim Serbskim muzeju. Tójšto Serbow je składnosć wužiło sej do toho nowu wustajeńcu „Barby daliny“ wobhladać a wuwjedźenja direktorki muzeja Christiny Boguszoweje sćěhować.

14. oktobra 1950 zemrě w Českej Lípje 74lětny přećel našeho ludu Josef Maštálko. Direktor měšćanskeho muzeja města Ladislav Smejkal je w lěće 2000 (přir. Sokołske Listy 4/2000) tole pisał: „Łužica bě Maštálkowa dawna lubosć. W Českej Lípje měješe wulke zasłužby wo nastaće Serbskeho statneho realneho reformowaneho gymnazija, kiž su 1. decembra 1945 wotewrěli ... Hižo 1920 bě zarjadował za serbske dźěći prózdninsku koloniju w Bělé pod Bezdězom. W lěće 1924 wuda 32stronsku brošurku ‚Lužičtí Srbové‘ wo stawiznach a přitomnosći małeho słowjanskeho ludu.“ W knižce čitamy wo Serbskim Sokole tole: „Serbja załožeja sej sokołske jednoty, zo bychu so ... prudej germanizacije wobarali, a zhromadźuja serbsku młodźinu pod narodnej chorhoju.“ Josef Maštálko bě městostarosta sewjeročěskeje župy ­Čěskeho Sokoła. Wosobinsce wudźeržowaše zwiski wosebje z Michałom Nawku a Jurjom Słodeńkom. Wjacore razy wo­pyta Łužicu. Wo tym pisaše wjele do ča­sopisa Bezděz, kiž bě wot lěta 1929 wuchadźał. Nacije časopis 1938 zakazachu. Woni podrězachu tež „lipu swobody“, kotruž bě sej Maštálko před swojim domom sadźił. Mikławš Krawc

Kamjenc (BG/SN). Něhdźe 150 ludźi je srjedu wječor na čitanje Christopha ­Heina do Kamjenskeho měšćanskeho dźiwadła přichwatało. „Ein Wort allein für Amalia“ je titul jeho nowele, wušłeje w měrcu w nakładnistwje Suhrkamp/Insel. Dźe wo poslednje dny najwuznamnišeho basnika rozswětlenja a rodźeneho Kamjenčana Gottholda Ephraima Lessinga. Christoph Hein powěda z perspektiwy zestarjeneje Amalije. Lessing bě jeje přirodny nan a ju jara lubowaše.

W lisće dźowce spřećeleneje swójby so Amalia nětko na zemrěće Lessinga dopomina. Po zdaću njebě rozswětler krótko do smjerće spokojom ze swojim žiwjenjom. Wón je so z „dwórskim radźićelom“ a bibliotekarom stał, za to pak spisowaćela woprował. W lěće 1781 poda so hižo chory Lessing k přirodnej dźowce Amaliji von Wolfenbüttel do Braunschweiga. Na jězbje bě so ćežko nazymnił a přijěwši so zwjezł. Amalia je jemu poboku być spytała, štož njebě lochko. Zymicy dla wón chětro ćerpješe. Druhdy zaměni Amaliju z jeje maćerju, jeho ze­mrětej mandźelskej Evu.