Debata wo wjelkach je dobry přikład, kak móža emocije čłowjeka putać a wodźić a kak ćežko potom je, někoho z wěcownymi argumentami přeswědčić. Tež w našim wječorniku tajku diskusiju stajnje zaso mamy. Tydźenja wotmě so Budyšinje samo demonstracija z něhdźe 200 wobdźělnikami přećiwo wjelčemu managementej. Zas a zaso pisaja wjesnjanosća listy zamołwitym ministerstwam a žadaja sej hinašu politiku nastupajo wjelki.
Spytam sej předstajić, kak bych sam reagował, bych-li jako wowčer rano na pastwu přišoł a zwěsćić dyrbjał, zo su wjelki w nocy moje wowcy zakusali a zdźěla zežrali. A što drje bych rjekł, bychu-li mi potom we wjelčim běrowje rozkładli, zo wjelk tajke něšto ze złeje wole nječini, ale zo jedna po swojim instinkće, kotryž jemu kaza swoje młodźata zežiwić. A naposledk bychu mi snano hišće wumjetowali, zo njejsym wowcy dosahajcy z płotom škitał.
