„Přestań so hłupje prašeć!“. Tole sym sej jako dźěćo stajnje zaso naposkać dyrbjał, sym-li dorosćenym ze swojej wćipnotu čuwy rubił. Pozdźišo słyšach, zo hłupych prašenjow poprawom scyła njeje, skerje hłupych wotmołwow. Njech je, kaž je. Mje zaběra přeco hišće prašenje, na kotrež mi hač do dźensnišeho hišće nichtó wotmołwił njeje: Wotkal bjerjemy milinu, hdyž smy lěta 2038 – po atomowych – tež poslednju brunicowu milinarnju w Němskej zawrěli? Móže mi snano něchtó pomhać?

Štóž so w interneće z tutym prašenjom zaběra, dóstanje wězo wotmołwy. Na kóždu třěchu solarnu připrawu a do kóždeje zahrody wětrnik! Naprodukowanu milinu składujemy potom w hoberskich baterijach, dokelž wšak móže so stać, zo raz wětřik njeduje a w nocy je tež zwjetša ćma. Nimo toho produkujemy z tutej ekologiskej milinu telko wodźika, zo so jenož tak kuri, a hotowe.