Hdyž nowa kniha wuńdźe, chcemy wězo, zo wona do ludu přińdźe a so čita. K nadawkam lektora słuša tuž, za swoje produkty tak wabić, zo bychu ju w idealnym padźe nimo ciloweje skupiny tež dalši zajimcy zańč měli.
Hdyž maš hłownje z wědomostnej literaturu činić, bywa to druhdy ćežki spagat. Husto jedna so wo specielne fachowe temy, wopisane we wotpowědnej wědomostnej rěči, kotraž njeje přerěznym čitacym stajnje lochko zrozumliwa. Hižo w času swojeho studija stawiznow kónc 90tych lět słyšach tuž husto namołwu, zo měli so wědomostnicy wo to prócować, napisać swoje knihi w lóšej, stilistisce rjeńšej rěči, dokelž dyrbi tež wědomosć wjeselo dawać a so šěrić. Nastupajo serbske temy mamy w zašłych lětach dosć dobrych přikładow za to. Móhł mjenować Lubiny Malinkoweje dźěła wo hrabi von Gersdorf a Ochranowskej wosadźe w zwisku ze Serbami abo knižne wudaća a přinoški Roberta Lorenca z wobłukow serbskeje a łužiskeje etnografije – abo chcemy zrozumliwišo rjec ludowědy(?)
