W septemberskim wudaću Rozhlada namaka so wuběr wjelorakich přinoškow.  

„Mje njestara!“ Pod tutym hesłom wobswětluje Jonas Pjetaš swoje nazhonjenja z prawicarskej namocu na serbskich swjedźenjach a reakciju serbskeho wobswěta na tute njeskutki.

Prašenje je wšak: Štó chcemy być? Na zajimawe a hnujace wašnje předstaji Měrćin Wałda Serbow w konteksće z kolonializmom. Zo mějachu so jako „primitiwne“ a „njezrałe“ wobhladować, to dźě potajnstwo njeje. Zo njemóže pak so hač do dźensnišeho wo přewinjenej dobje rěčeć, to wotbłyšćuje nětčiše NJEpřipóznaće Serbow jako domoródny lud. Z tym pak so jenož zakładne standardy aktualneje politiki njepodrywaja: Hdyž statusej domoródnosće woznam njepřicpěwamy, njewotrězamy jenož hałuzu, na kotrejž sedźimy – ale zhubimy dźěl našeho čłowjeskeho byća a našeje dostojnosće.