Husto wot ludźi prašenje słyšu: Što da je Łužica? A štó su ći Serbja? Nó haj, to su ludźo kaž my, wotmołwjam. Ale za swój kraj, za swoju zemju, za swoju pjeršć ­činja woni wjac hač my za swoje. A wjac hač my su woni hordźi na swoju rěč a wojuja za přichodnu eksistencu swojeho ludu. Hdyž so z Łužicu zaběraš, ­zwěsćiš, zo su Serbja čućiwi, empatiscy a hospodliwi ludźo.

Derje, ale čehodla jim tak wjele časa dariš, prašeja so tajcy potom dale. W tajkim wokomiku podam so do swojich ­hižo lětdźesatki starych dopomnjenkow a kaž kuzłar w kłobuku nukla namakam stawizničku – mojedla wo falšnych přećelach, kiž w serbšćinje Čech namaka ­nimale w kóždej druhej sadźe.