Praha, lětsa w měrcu: „Lukášo, jónu dyrbiš tež na Europeadu přijěć. Tam dožiwiš ze Serbami něšto, štož wy Češa wot nas chceće: sta a sta ludźi zjawnje serbšćinu wužiwaja, wołaja na swojich hrajerjow, a widźiš dźesatki serbskich chorhojow. Pój tola jónu,“ wabi mje kaž hižo lěta dołho C. na popularne sportowe zarjadowanje.

Městačko Tönning, někotre měsacy pozdźišo, prěnja hra serbskich mužow: „Ach, Lukáško, ty mój luby, što da ty tu?“ wita a hubkuje mje M. „Hej Lukášo, kajki je tuchwilu staw? A za kotrych jutře palcy tłóčiš, hdyž hrajemy přećiwo Čecham?“ praša so něchtó po prěnich mjeńšinach hry. Tajkich zetkawam hišće wjele, štož je herbstwo moderacije schadźowanki a Praskich wulětow Serbow. Fotografuju poprawom wjac z kameru, hač ze swojimaj wočomaj na kopańcu hladam. Atmosfera je fascinowaca