Jan Malink je nowe serbske „bajowe hibanje“ analyzował – što rewitalizacija mytologije našemu ludej přinjese?

Za zběrku esejow „Quo vadis, Serbstwo“ sće napisał tekst z napismom „Nawrót lutkow“. Jedna z Wašich markantnych sadow je: „Dźeń a bóle su mytiske bytosće w zjawnosći prezentne, hačrunjež su so časy, w kotrychž běchu ludźo wo eksistency lutkow, zmijow a připołdnicy přeswědčeni, dawno minyli.“ Kak sće na tutu trochu zboka ležacu temu přišoł?

J. Malink: W zańdźenych lětach sym na swojich jězbach po Łužicy při najwšelakorišich składnosćach na serbske bajowe postawy storčił. Kóžde lěto jich ličba přiběraše. Naposledk přidruži so Kralowski puć wokoło hory Lubin. To zbudźi moje spodźiwanje, z kotrehož wurosće prašenje za přičinami tajkeho hibanja. Hdyž dóstach přeprošenje, so na esejowym zwjazku z přinoškom wobdźělić, sej prajich: Derje, tak budu tutu temu wobdźěłać. To mje tež tohodla zajimowaše, dokelž znajach baju wo tym, zo so lutki do swojich jamow wróćo sćahnychu, hdyž započachu na cyrkwinskich wěžach zwony zwonić. Čehodla, to bě dalše prašenje, so nětko zaso nawróća?