Zawěsće je kóždy z nas hižo podobnu situa­ciju dožiwił. Rozmołwješ so z někim zwonka Łužicy serbsce a bórze prašeja so tamni ludźo, kotru rěč to nałožujeće. Tak dźěše so našej swójbje lětsa tež zaso w dowolu. Serbšćina je naša maćeršćina. Naju dźěći wopytaja samozrozumliwje serbsku šulu, so serbsce alfabetizuja, spě­wa­­ja, sej z tamnymi hrajkaja, serbske na­łož­ki a tradicije pěstuja ... Naša wotmołwa wubudźi w žonje, bydlacej w Hannoveru, rudźace a njespokojne začuće. A na to nam wona powěda, čehodla. Z 18 lětami staj so z mandźelskim hnydom po kwasu z Kazachstana do Němskeje po­dałoj, wšako bě wón potomnik Němcow w Ruskej. Staj so wo lěpši přichod swo­jeju dźěsći w jim cuzym kraju nadźijałoj a chcyštaj jónkrótnu šansu wužić. W Kazachstanje wšak bě hospodarska situa­cija přewšo špatna. Město toho zo byštaj pak dźěsćomaj kazachske korjenje po­srědkowałoj a jimaj tež rušćinu spři­stupniłoj, staj po hinašim puću kročiłoj. Rěčeštaj z hólcomaj němsce, wšako dyrbještaj do němskeje pěstowarnje a šule chodźić, hdźež rušćina tema njebě.