„Wěsće wšak, zo mam tójšto ćežow ze swojej ,Tydźenskej nowinu‘. Dyrbju kóždy tydźeń do Budyšina do ćišćernje nowe přinoški wotedać a nowinu přehladać. Zo je to přeco pjećhodźinske pućowanje, wam njetrjebam powědać. To tež njewadźi, hórje je, zo dosć přinoškow njedóstawam.“ Tónle citat je Jan Wjela w swojej 1968 wušłej knize „Wulke přećelstwo“ Handrijej Zejlerjej, prěnjemu redaktorej časopisa wot 1842, z kotrehož su naše „Serbske Nowiny“ wurostli, do huby kładł. Najebać fantaziju awtora, kotryž chcyše na zakładźe historiskich žórłow młodym čitarjam zhromadne skutkowanje přećelow Handrija Zejlerja a Korla Awgusta Kocora znazornić, na kotrejuž tuchwilu w jubilejnym lěće spominamy, tute słowa połoženje tehdyšeho serbskeho nowinarstwa derje wopisuja.