Ći jedni bychu jón najradšo cyłe lěto měli, druzy so jeho zdaluja kaž čert swjećeneje wody. Karnewal abo póstnicy abo pjaty počas – wšojedne kak jón mjenujemy a kak k tomu stejimy: norske činjenje docpěje tele dny swój wjeršk. W Njebjelčicach witaja jutře na druhi kapičkowy wječor, w Kulowje jutře popołdnju žony na dróhach ze swojim swjedźenskim ćahom knježa a póndźelu drje sej zaso tysacy ludźi znowa do Kulowa dojědźe, hdyž tam wulki róžowopóndźelny ćah po hasach poćehnje a mócne Kulow – helaw w kóždej póstniskej barje po zdaću bjez kónca klinči.