Nic jenož na wsach, ale tež w městach maja mnozy doma skót. Něchtóžkuli nimo toho drobny skót plahuje. Wšitcy so wo strowotu swojich lubuškow ­prócuja. K tomu ­přinošować chce naša serija z pokiwami z weterinarneje ­mediciny. (28)

Před lětami běch jónu mjez hajkom a rěpikowym polom po puću. Běše ćopłe nalětnje ranje po zymnej nocy, a rěpik hižo pilnje rosćeše. To wuhladach na polu zwěrjo, kotrež so dźiwnje hibaše a tež njetwochny, jako na nje zawołach. W rěpiku ležeše sornik na jednej stronje a pohibowaše swoje nohi bjez koordinacije doprědka a dozady. Zadk a zadnjej noze běchu brunje zalěpjene. Jako zamołwiteho hońtwjerja zazwonich, wón bórze přijědźe a měnješe, zo je to zajědojćenje přez proteiny.

Tež pola domjacych žuwakow (Wiederkäuer) móže so wony fenomen w nalěću pokazać. Tohodla radźi tež kóždy nazhonity plahowar kruwow, kozow abo wowcow, skót w tym času pomału na čerstwu zeleń „zwučić“.