Peter Wittig je so w Drježdźanach na­rodźił a bydli dźensa w němskej sto­licy, w Berlinje. Wón je režiser, docent za dźiwadło a pisa zdobom dźiwadłowe kruchi. We wobłuku 38. mjezynarod­neho swjedźenja serb­skeje po­ezije, na ko­trymž je sobu skutkował, je so Alfons­ Wićaz z nim rozmołwjał.

Wudźeržujeće hižo dlěje dobre zwiski k Zwjazkej serbskich wuměłcow a sće jeho­ čłon. Kak je k tomu dóšło?

P. Wittig: Prěnje styki nawjazach 1976 na Festiwalu serbskeje kultury. Tam ze­znajomich so z krasnym oratorijom „Nalěćo“ Korle Awgusta Kocora a Handrija Zejlerja. To je dźensa jedna z mojich najwoblubowanišich hudźbnych twórbow. Na tačel přewšo rady słucham. W lěće 1990 sym prěni króć w Budyskim Němsko-Serbskim ludowym dźiwadle inscenował, sydom lět pozdźišo z operu Dmitrija Kabalewskeho „Colas Breugnon“ dalši króć. To bě prěnje předstajenje w Němskej. Sym kruch do němčiny přełožił. W lěće 2000 inscenowach Detlefa Kobjelowu operu „Lessing Goes Opera oder Die Liebenden von Ephesos“. A na to sym zhromadnje z Detlefom Kobjelu a Wernerom Měškankom „Błótowsku operetu“ spisał. Prapremjera bě w Budyšinje.