Ilustracija: Christin LukašowaBěše ćopły słónčny dźeń w nalěću. Chcych kupać jěć, dokelž so poćach. Myslach sej, zo so we wodźe derje wochłódnju. Ale mać to njedowoli, za nju bě za kupanje hišće tróšku přezyma. Mój bratr Robert sedźeše kaž přeco před kompjuterom a mi kaž připódla praji: „Dźi do lěsa, tam je chłódno!“ Nochcych pak tam sam hić, dokelž so wjelkow boju. Tak mać namjeto­waše: „Dźitaj tola hromadźe do lěsa!“ Robertej so nochcyše. Jako pak jemu mać nowu kompjuterowu hru za to slubi, njeje sej to dwójce kazać dał. Dźěchmoj. Mějach nachribjetnik z jědźu a pićom sobu. Wosrjedź lěsneje holiny posydnychmoj so k piknikej na ławku a dachmy sej zesłodźeć. Naraz něšto zasłyšachmoj. Što to jenož bě? Nastajachmoj wuši a nětko słyšachmoj w bliskosći wuće. Hnydom mi přez hłowu šuskny – to je wjelk. Nabojachmoj so a wostajichmoj wšitko stejo a ležo a smalachmoj z lěsa. Zakopnych so wo korjeń a padnych z kolenom na kamjeń. Njemóžach wjace stanyć. Wołach Roberta wo pomoc. Žana wotmołwa, wón bě preč. Naraz wuhladach wjelka za bliskim kerkom. Chcych ćeknyć, ale njemóžach nastupić.

W    Kulowje natwarichu nowu a wulku pěstowarnju. Mjenuje so Dźěćacy dom swj. Marije, štož je na swislach tež serbsce napisane. Maja tam hortowe rumnosće a dalše za pěsto­­warske kaž tež žłobikowe dźěći. Wo 215 chowancow so w přebywa­ni­šću staraja. W dwěmaj skupinomaj su ći, kotřiž chcedźa serbšćinu wuknyć. Ze 16 dźěćimi běštej nazhonita pěstowarka Cornelia Korchowa a Marija Domaškec, kotraž so na kubłar­ku wukubłuje, spěw „Moja ruka, što ta čini“ nazwučowałoj, a wšitke su mócnje sobu spěwali.

Dźěći, kotrež su přewažnje z Kulowa, ale tež ze Salowa a Brěž­kow, so prócuja serbsce rěčeć, štož sej jich starši přeja a na čož serbske kubłarki jara dźiwaja. Najmłódša w sku­pinje je dwulětna Hana Möllerec. Paulina Dreselec swjećeše njedawno narodniny. Štyri lěta wona je, a dźěći su jej rjenje serbsce zbožo wupřeli. Runje samsny dźeń je Gustav Heibach­ ze swojej maćerku prěni raz na zažiwjenje do serb­skeje skupiny přišoł. Zawěsće so tež wón spěšnje zažiwi.

Šěsć dźě­ći ze skupiny so wjeseli, zo su w pěstowarni wjele nawuknyli. Wšako póńdu za tři měsacy do šule. Tekst a fota: Alfons Handrik

Wjedro minjenych dnjow z wjele słóncom bě za mnohe płody a rostliny jara wunošne. Tak na přikład so tele tři dźěći dźiwaja, kak wulke su truskalcy pola wowki w Koslowje narostli. Z měridłom je štyrilětny Benedikt (napr.) wosebje wulki słódki płód wotměrił a dźiwaše so skónčnje nad sydom centimetrami.

Tekst a foto: Franciska Langec

Nalětnje słónco dźeń a wjac ludźi won do přirody wabi. Wšudźe drje namakaš rjane kućiki, ale komuž je znaty wobswět před jeho domom přewostudły, tón njech sej raz druhdźe dojědźe. Tak chcych so tež ja zaso jónu do Sakskeje Šwicy podać. Krutych wobmjezowanjow korony dla pak to w času jutrownych prózdnin njemóžach. Ćim rjeńšo bě, jako nětko skónčnje tak daloko bě.

Königstein a wokołopuć přez twjerdźiznu

Sobotu spočatk meje móžeše so naše planowane pućowanje při optimalnych 20 stopnjach celsija wotměć. Na pućowanskej app Komoot běch so za woblubowanu čaru Popowski kamjeń (Pfaffenstein)-wuško (Nadelöhr) rozsudźiła.

Dopołdnja w jědnaćich zetkachmy so na parkowanišću w měsće Königstein nad Łobjom. Tam wšak bě chětro wótře. Awtow a nimo jěducych ćahow dla njemóžachmy so ani rozmołwjeć. Nastajichmy so tuž hnydom na puć, mój bratr z přećelom a ja ze znatym a jeho psom.