Tež tónle kónc tydźenja na serbskich wsach kaž w Salowje, Chrósćicach, Sulšecach abo w Šunowje hišće meju mjetaja. Róžownik lěta 2015 je dźě potom hižo nimo, a wsy hotuja so zaso na swoje tradicionalne wjesne swjedźenje. Štož pak kóžde lěto na mejemjetanjach dožiwjamy, stej wulka horliwosć a radosć dźěći a młodostnych, tónle nałožk pěstować.

Mejske štomy drje wuhladamy tež na němskich­ wsach kaž w Halštrowje abo Brězni, haj samo we wjetšich městach, tež zwonka Łužicy a w Čěskej. Ale wašnje mejemjetanja, kaž my Serbja je hajimy, tam skerje njeznaja. Tole zapo­čina so nimo swjatočneho mejestajenja 30. jutrownika z tym, zo dźěći w pěstowarnjach a młodostni serbske reje nazwučuja. Zo su holcy narodnu drastu woblečene, je za nje wosebita česć. Móžach tole sam sobu dožiwić, jako w Pančicach-Kukowje a Sernjanach na akordeonje piskajo přewšo dostojne rejwanje dźěći a młodostnych přewodźach. Přeco zaso mi dušu hrěje, hdyž prócuja so hólcy a holcy při rejach „Katyržinka“, Serbske koło, „Hory módre“ a „Šewc“ tež wo to, pěsnje z hłowy a z cyłeje wutroby sobu spěwać.

Mnozy znaja Bena Pjetaša jako „nana serbskeje młodźiny“. Z přimjenom zwjazana je wuska přichilnosć za jeho lět­dźesatki dołhe njesprócniwe skutkowanje jako funkcionar Domowiny na dobro našeje młodźiny w NDRskim času.

Narodźiwši so 31. róžownika 1935 jako syn žiwnosćerja w Pěskecach chodźeše wón za čas wójny do Njebjelčanskeje šule. Surowosć wójny zawostaji w nim bolostnej ranje: Pjetašec statok bě so dospołnje zničił, a wo wjele zrudniše horjo so swójbnym napołoži, jako nan patoržicu 1946 na sćěhi wójnskeho zranjenja zemrě. Hižo w starobje jědnaće lět so Beno z maćerju wo natwar statoka a žiwnosć sobu staraše. Bě jej k rukomaj, starajo so wšědnje tež wo młódšeho bratra a sotře. Z ratarjenjom wuwiwaše so jeho trajna zwjazanosć z přirodu a domjacym skotom.