„Móžeće radlubje Günter Wićaz pisać, wuznawam so k serbstwu“, praji mi muž, kiž je so na swjatočnosći minjenu sobotu w Delanach pod Čornobohom jako Lehmann předstajił. Kak bě k tomu dóšło, zo maja nětko pomjatnu taflu na ródnym domje fararja-wupućowarja Jana Kiliana? Zo bě 70lětny Rachlowčan mysličku po přednošku Trudle Malinkoweje zrodźił, wo tym wšak wulce njerěči. Jeho ideja a jeho angažement za zwoprawdźenje matej pak něšto ze swójbnymi stawiznami, ale tež ze sprawnym, direktnym wašnjom Güntera Wićaza činić. Wšako njeje wjace hač poł lěta trało, zo měješe wón zbywace trěbne 1 000 eurow, wothladajo wot spěchowanja Załožby za serbski lud, hromadźe. „Sym prosće z kumplemi rěčał“, praji bywši jednaćel Bošečanskeho wikowanja ze žitom hladajo na podpěru wot zawodow z wokoliny.