Lětušu hodownu kriminalku spisał je Měrćin Wjenk

Na spočatku njeje nichtó na zwónčk reagował, tola nětko so nutřka něšto hiba. Policist Šmit zamyleny durje wočini. „Krawco? Ty? Dźensa? Mam tola dowol.“

Je nawječor, je patoržica a komisar Krawc steji před durjemi. Tola tón njedźiwa so wo wjele mjenje hač jeho kolega. Šmit steji mjenujcy w dołhim, pisanym kupanskim płašću w durjach. Dalši muž so za nim zjewi. Połoži mi a tebi ničo swoju hłowu na ramjo Šmita, mjeztym zo jeho z woběmaj rukomaj wobjimuje.

„Oh Jano,“ so muž wjeseli, „njejsy mi scyła prajił, zo bu­dźemy dźensa wječor trójka.“

Krawy zadźiwany na njeho wudźěra: „To pak njeje Erwin.“

„Erwin je preč, Krawco. Dołha stawi­zna,“ Šmit pomału wotmołwi, tola tamny muž jeho zaho­rjeny přetorhnje.

„Tón komisar Krawc? Woprawdźe, Jano­? Wulkotnje. Witaj, Pětrje.“

„Sprěnja, znajemoj so? Zdruha, Pětr?“, Krawc na njeho wujědźe. Njemóže so dopom­nić, hdy abo štó je jeho zašły raz Pětr mjenował. Najskerje jeho njeboh mać.