Mario, młody, zróstny muž, štapa we hłubokim sněze po hór­skim puću. Chce do připoł­dnja burski statok, na hórce sam stejacy, docpěć. Je patoržica. Rano zahe bě wón z Mnichowa wotjěł. We wsy, w kotrejž je so za „Frau Grantlhuber“ prašał, su jemu puć na horu w Allgäuskich alpach pokazali.

Mjeztym so dale a sylnišo sněhuje. Mario lědma hišće něšto widźi. Jenož derje, zo su wulke žerdźe na kromje puća wěsta orientacija. Byrnjež temperatura pod nulu ležała, so Mario poći. Po hłu­bokim sněze kročić, a to hišće na horu, jeho tola chětro napina.

Haj, čehodla je so Mario scyła ze swojeho přijomneho bydlenja w Mnichowje sem podał? Před někotrymi dnjemi bě mać z Łužicy Marijej zdźěliła, zo budźe ćeta Lejna, njeboh wowcyneje sotra, runje­ hody, 25. decembra, wosomdźesat lět, a zo by wón při tej składnosći ćetu Lejnu wopytać móhł a jej tež w mjenje maćerje gratulował. Mario, na ničo njemyslo, što móhło jeho zwonka Mnichowa wočakować, bě so tuž z małym darom we wačoku na puć podał. Měješe dźě mjez hodami a Nowym lětom swobodne.