Poprawom chcyše so Stefanie Wjenkec z archeologowku stać. Stare kultury ju fascinuja. Rady sej wo nich dokumentacije wobhladuje a k tomu čita knihi. Tak jara bě ju maćizna wabiła, zo je so po Worklečanskej srjedźnej šuli rozsudźiła na Kamjenskim powołanskošulskim centrumje maturu złožić, zo móhła archeologiju studować. W tamnišim Muzeju zapadneje Łužicy dźěłaše jako praktikantka a w prózdninach. W jeho slědźerskim magacinje Sammelsurium je stare črjopy hromadźe lěpiła a jónu bě samo sobu na wurywanju.

Za čas abitury pak započa Hórčanka dwělować – kak móhło to pozdźišo z archeologiskimi sonami fungować. „Prajach sej tuž, zo njeby špatne było najprjedy porjadne wukubłanje w zaku měć. A dokelž rady čitam, dach so na knihikupču wukubłać“, dźensa 30lětna powěda. Njebě cyle lochko městno namakać, skónčnje pak poradźi so jej to w Lipsku, „rjanym měsće a nic tak daloko wot Łužicy preč“. Inkluziwnje wukubłanja dohromady dźewjeć lět je wona w tamnišej dwórnišćowej kniharni dźěłała.