Hańža Bjeńšowa

K prawej hodowničce słuša po mojim zdaću wjele rjaneho, čisteho, frinkolaceho so sněha a někotre stopjenki zymy, zo so sněh njeby přeměnił hnydom zaso do někajkeho mazaneho wusmuža. W tutym nastupanju je nam swj. Pětr – abo štóž hewak je za wjedro zamołwity – w zašłych lětach něštožkuli dołžny wostał. Na tajke „prawe“ hodowne wjedro móžu so poprawom jenož z dźěćacych lět dopomnić.

Jónu pak bě nam wono trochu njeměrnu patoržicu wobradźiło. Bydlachmy tehdom w chětro zanjesenej wjesce bjez kóždeho zwiska ze swětom. Awtobus hišće žadyn njejězdźeše a najbliše dwórnišćo bě tež někotre kilometry zdalene. Mojej sotře běštej wobě na šulach – jedna w Budyšinje, jedna zady Zhorjelca. K hodam měještej wězo prózdniny. Dokelž maja tajke młode knježnički swoje specialne přeća, kotrež tež najlěpši rumpodich po formje, barbje a maćiznje wuhódać njemóže, běštej sej z nanom pisomnje wučiniłoj, zo so w Budyšinje zetkaja a potom hromadźe „rumpodicha honja“.