Wuznamny podawk w našich kulturnych stawiznach bě před 175 lětami prěni serbski spěwny swjedźeń, kotryž wotmě so 17. oktobra 1845 w Budyskej „Třělerni“. 80 serbskich wučerjow ze sakskeje Hornjeje a pruskeje srjedźneje Łužicy, mjez nimi dźewjeć chowancow wučerskeho seminara, zanošowaše pod dirigatom Korle Awgusta Kocora (1822–1904), kiž tehdy w Stróži pola Hućiny wučerješe, rjad serbskich spěwow. Za 22 z nich bě 22lětny Kocor sam melodije skomponował. Jeho „Serbska meja“ žněješe wulke připóznaće zahorjeneho publikuma. Wučerjo zanjesechu wosebje wot Łazowskeho fararja Handrija Zejlerja (1804 –1872) spisane spěwy, mjez nimi nětčišu narodnu hymnu „Rjana Łužica“. Dale „Sto lět, kaž mi dźens je“, „Njepušćamy rjanu nadźiju, zo so wróća złote časy“. Zaklinča tež dołho jako narodna hymna spěwane „Hišće Serbstwo njezhubjene“ spisanej wot Zejlerja, po pólskej narodnej hymnje, „Lubka lilija“ kaž tež wot Kocora skom­ponowany „Zawod k prěnjemu serbskemu swjedźenjej“, zahraty na klawěrje. Wothłós na poskićene twórby bě přewšo wulki, wosebje tež mjez tójšto wosob­nymi němskimi měšćanami.