Nimale pjeć lět je čłon SLA Handrij Henčl dirigent a wuměłstwowy nawoda Serbskeho muskeho chóra Delany. Alfons Wićaz je so z nim rozmołwjał.

Što woznamjenja Wam, tónle chór nawjedować?

H. Henčl: Časćišo bjezsparne nocy, ale zdobom tež jara rjane koncerty. Móhł wjele mjenować, njewěm pak, hdźe prawje započeć a přestać. Na spočatku bě za mnje wjele noweho. Dyrbjach spóznać, što w chórje tči a što móhł polěpšić. Mjeztym sym swoje slědy zawostajił, dobre abo tež nic tak dobre. Mi dźe wo to, zo chór Delany atraktiwny wostanje.

Što sej na ćělesu česćiće?

H. Henčl: Angažowanych spěwarjow, kotřiž so hižo lětdźesatki wobstajnje na probach wobdźěleja, někotryžkuli z nich čini to hižo 45 lět. Wša česć jim!

Sće chór z bohatym repertoirom přewzał. Što je z Wami noweho nastało?

H. Henčl: Spytach wšelake zakładne wěcy změnić. Mi je přeco wažne, docpěć jara rjany zwuk, hakle po tym dźiwam na tekst. To je wuskutk mojeho instrumentalneho wukubłanja. Sym pola Handrija Wjenka w hudźbnej šuli na klarineće hrać nawuknył. A wón je mi tehdy prajił, zo stej hudźbnikej jeho wuši najwažnišej.