Na žurli Budyskeho Serbskeho doma su dźensa popołdnju wubědźowanje „Rěčam přichilena komuna – Serbska rěč je žiwa“­ zahajili. Třeći raz su města a gmejny namołwjene, zapodać wose­bite projekty, z kotrymiž so serbšćinje w zjawnosći wjetša kedźbnosć wěnuje. Tak chwalobne kaž wšitke zapodate iniciatiwy zawěsće budu mam wosobinsce za tróšku zrudne, zo za tajkile zaměr scyła­ wosebite wubědźowanje trjebamy. Poprawom dyrbjało samozrozumliwe być, zo komuny w zjawnosći na to dźiwaja, zo je serbska rěč prezentna, wšako wone tež hewak při kóždej składnosći wu­zběhuja, kajku wosebitu bohatosć Łužica z dwurěčnosću ma. Bohužel tomu tak njeje a tuž njech so z wubědźowanjom to samozrozumliwe nachwata.