Derje so hišće dopominam, kak běch jako mały hólčec ze staršimaj w Drježdźanach po puću. Naraz přińdźe nam Afričan napřećo, snano student. „Hladaj, čornuch!“, rjekny naša mać. Hišće nihdy njeběch čłowjeka z čornej kožu takrjec wosobinsce zetkał. W knize „Swět wokoło nas“, kotruž tehdy jako dźěćo lubowach, su tónle wuraz tohorunja wužiwali. To pak je so změniło. Wšelake wopřijeća su so z našeho wšědneho rěčneho wobłuka zhubili, dokelž su „diskrimi- nowace“. Druhdy so prašam: „Štó poprawom postaja, što je diskriminowace?“
Jako běch jako młodostny z bratrom z kolesom w Słowakskej po puću, so nas wobydlerjo trochu ćmowšeje kože prašachu, zwotkel smój a dokal chcemoj. W rozmołwje z namaj woni runjewon hordźe rjeknychu: „Sme Cigáni – smy Cyganojo.“ Dźensa je wony „cyganski steak“ w hosćencach Němskeje dawno přemjenowany a z „cyganskeje juški“ w škleńcach je někajka „popjerjowa“ nastała. To dyrbju druhdy na naše tehdyše zetkanje w Słowakskej myslić. Hač drje su nam ludźo tam dźensa dźakowni?
