Dwě kokošce wadźeštej so wo jeničke zornjatko a hóršeštej so pola hona­či­ka. Tón kedźbliwje słuchaše a rje­kny: „Při­njestej mi zornjatko!“ Kokošce posłu­chaštej a – šnap – honačik zornjatko spóžrě.

„To je njesprawne!“, wołaštej kokošce a běžeštej do lěsa, zo by­štej so pola liški hóršiłoj. „Přiwjedźtej mi honačika, wón změje zawěsće brjušebolenje“, praji liška a wjeseleše so hižo na tučnu pječenku. Za kokošce njebě ćežko honačika do lěsa wabić, ale lědma jeho liška wuhlada, da honačika hrabny a – šnap – bě wón fuk.

„To je njesprawne!“, wo­łaštej kokošce a chwa­taštej k wjelkej, zo byštej jemu swoju nuzu wuskoržiłoj. „Přiwjedźtej mi lišku“, bór­če­še wjelk a wjeseleše so na dobru pječeń. Liška daše so spěšnje přerěčeć a dźěše z ko­koško­maj k wjelkej. Wjelk dołho njewahaše a – šnap – wón lišku šlapny.

„To je njesprawne“, kokošce hněwnje dakotaštej. A jako zrud­nej po lěsu błudźeštej, zetkaštej mjedwjedźa a wuskoržištej jemu swoju nuzu. „Smój so wo zornjatko wadźiłoj, te pak je honačik spóžrěł. Potom je liška honačika šlapnyła a wjelk lišku. Što prajiš ty k tutej njesprawnosći?“