Regina Šołćina z Konjec: Božemje Gerato!
... njech zaleći, štož nimo dźe, trać dyri spominanje! Spěw Handrija Zejlerja/Korle Awgusta Kocora „Hdyž bratřa, bliša hodźinka ...“ nam tole trajnje na wutrobu kładźe. Tole tež začuwach, jako z mandźelskim w połnje wobsadźenej Smječkečanskej cyrkwi sedźachmoj, zo bychmoj, kaž wšitcy tamni přitomni, wopominali na wotchad jednoreho, přećelneho čłowjeka Gerata Šmelinka. Tež pastor Porsch w prědowanju dźakownje wuzběhny bohatu ličbu přewodźerjow. Tu wočiwidnje wšelakej konfesiji rólu njehraještej, ale prózdnota, kiž Gerat zawostaji. Nažel pak njebjo za čas chowanja tak sylnje „płakaše“, zo poł cyrkwje za ćichim nutřka na njeho spominaše.
Gerat měješe nimo powołanja wjacore hobbyje kaž hromadźenje listowych znamkow, starych dopisnicow atd. Wón zamó derje přednoški wšelkeho razu dźeržeć. Tež mi wobstara staru knihu wo Elzy Brandström, kotraž so wot wojakow w Druhej swětowej wójnje „Jandźel Sibirskeje“ mjenowaše.
