Dr. Monika Liznarjowa z Radworja wupraja so k hesłam na dróhach a na plakaće wokoło Radworja do jutrow:

Žony na konje! Čehodla nic? Wšako widźimy husćišo žónski splah jěchać po přirodźe a při turněrach. Haj, konjacy sport je přewšo powabliwy, wosebje za holcy.

A jutry? Tu njejedna so wo konjacy sport, ale wo serbski katolski nałožk, wo sta lět hajenu tradiciju.

Tradicije njejsu dogma a hodźa so tež změnić. Hdy je změna wobstejaceje tradicije trěbna abo zmysłapołna? Štó ma prawo, ju změnić?

Maja křižerki być wuraz tuchwilneho přehnateho powšitkowneho ducha časa genderowanja? Emancipacija žonow nima tu městna, wšako ma tu jara prašomny zmysł.

Smy woprawdźe zastarscy, hdyž je za nas w porjadku, zo su „jenož“ křižerjo na konjach? Wšako wukonjeja potencielne křižerki tohorunja spomóžnu słužbu při jutrownym nałožku!

Čuja so wone mjenje hódne? Njejsym to sama hišće ženje tak začuwała.

Štó rěči wo pilnych rukach w kuchinach křižerjow zastaracych domjacnosćow? Wone njejsu česćelakomne a kóžde lěto zaso swěrnje swoju słužbu wukonjeja.