Kóžde lěto zaso wjeselimy so na jutry, štož rěka, zo zawěsće z redakcije nowiny prašenje přińdźe, hač njeby so hodźało, něšto wo čěskim poćahu k tutomu ­swjedźenjej pisać. Ale što hišće pisać? Před dwěmaj lětomaj smój z Kryštofom Peršínom w naju rozmołwje prajiłoj, zo my Češa serbske jutry tak znajemy, kaž je Serbja njeznaja. Wšako žadyn Serb na přikład spěwanje křižerjow na starym słowjanskim hrodźišću njesłyši a energiju njedožiwi, kotraž na tajkim městnje tučasnosć z dawnej zašłosću zwjazuje. A to jenož nětko, za čas młodeho nalěća, hdyž so zyma rozžohnuje, słónčko hakle swoju ćěrjacu móc hromadźi a so łuki a štomy hišće njezelenja a njepupkuja. Tehdom, před dwěmaj lětomaj, su mi ­někotři prajili, zo budźeće spytać, tajke ranje nad Wotrowom dožiwić. Je so wam poradźiło?