Hač starosće wo dźěći, kotrež su snano wot prawicarjow wohrožene, hač wobraz wo ossijach-přěhračkach a wessijach-dobyćerjach abo Łužica jako drje woblubowana, ale hospodarsce słaba domizna – wšelakore běchu nastorki, wo kotrychž su přihladowarjo po serbskej premjerje krucha Olivera Bukowskeho „Za brězami“ minjenu sobotu w NSLDź diskutowali. Zo pohnuwa dźiwadłowa inscenacija k rozmyslowanju, je derje, a hdyž to hišće na zabawne wašnje čini – kaž w tym padźe –, ćim wjace ludźi wona docpěwa.

Hinak hač film w kinje je dźiwadło zhromadne dožiwjenje hrajerjow a přihladowarjow. A hdyž maćizna krucha k tomu hišće zhromadny swět a stawizny wotbłyšćuje – kaž tule pytanje łužiskeje swójby po přewróće za wuspěšnymi přežiwjenskimi strategijemi –, so poćah hišće bóle zesylni. Ći horjeka na jewišću powědaja nam deleka w křesłach wo něčim, štož su zdźěla sami dožiwili, a my wěmy, wo čo dźe – dźiwadłowa hra wo nas za nas, a to z našimi hrajerjemi. Što móžeš sej wjace přeć?