„Pisać a čitać to, štož druzy pisaja“, tak Milenka Rječcyna praji, „to je moja wěc. Jeli to njemóžu, mi něšto pobrachuje.“ Mjeztym wona dlěje hač 33 lět na polu žurnalistiskeho a zjawnostneho dźěła skutkuje. Před něšto tydźenjemi je so po krótkej přestawce do redakcije Serbskich Nowin nawróćiła.

Wóspork (SN/MiR). Wot septembra ma we Wósporku nowy magacin „Öko Lausitz“ wuchadźeć. Dwuměsačnje publikowany produkt ma wšitkich narěčeć, kotřiž so za wudźeržliwosć a ekologiju zajimuja. Wudawaćel magacina je nakładnistwo Pataka z Wósporka. Aktualnje wabi dźesać wosobow ličacy team z lětakami a z podpěru priwatnych zwiskow wo přichodnych abonentow. Team awtorow wěnuje so mjez druhim nadawkej, čitarjam pokazać, zwotkel łužiske bioprodukty pochadźeja. Dale chcedźa dźěło ratarjow předstajić a zbližić, pod kotrymi wuměnjenjemi so jich produkty předźěłaja. Druhi bok je, zo wo nazhonjenjach a dožiwjenjach čitarjow rozprawjeja. Na internetnej stronje www.oeko-lausitz.de su wjacore móžnosće za abonement podate. Zajimcy móža sej po Łužicy dotal jónkrótny magacin domoj pósłać dać abo, a to je wosebite přeće iniciatorow, sej jón při nakupje w tuchwilu 17 partnerskich předawanišćach sobu brać. Mjez nimi je Łužiski dworowy wobchod w Njebjelčicach a Zeleny pysk w Budyšinje. Magacin ma w ćišćanej wersiji wuchadźeć.

Za stronu „Łužica“, hač do njedawneho „Lokalka“, tči hižo wot 1991 mjeztym 58lětny Marian Wjeńka. Wón je zamołwity za rozprawnistwo na 4. stronje našeho wječornika. Wotrostši w Radworju bě so po maturje a połdra lěće pola wójska blisko Rostocka drje najprjedy za studij wučerstwa za serbšćinu a němčinu w Lipsku rozsudźił, doniž jemu njeswitaše: To za mnje ničo njeje. Tak stupaše radšo do stopow swojeho nana Jurja Wjeńki, dołholětneho redaktora Noweje doby. Wot 1988 sam z čłonom redakcije wěnowaše so Marian žurnalistiskemu dalekubłanju w Drježdźanach a po přewróće w Stuttgarće.

Wosebje so jemu lubi, zo wšědne dźěło stajnje kontakt z ludźimi zmóžnja. Najradšo wo podawkach na našich serbskich wsach pisa. Nimo toho pěstuje zwisk ze swobodnymi awtorami, fotografami, towarstwami, zamołwitymi komunalneje politiki a je přeco wotewrjeny za pokiwy z čitarstwa. „Dźěło je jara wotměnjawe“, praji Marian, „rano njewěš, što připołdnjo abo wječor přinjese. To je druhdy napinace, wobradźa pak tež wulku swobodu, kotruž sej jara wažu.“

Serbske Nowiny so po času personalneho nuzoweho stawa połnemu wobsadźenju městnow bliža. Wolontera smy hižo tu pokazali, wotnětka předstajamy Wam wšě kolegowki a wšěch kolegow našeho wječornika.

Wotrostła je dźensa 43lětna Bianka Šeferowa, rodźena Čornakec, w Konjecach. Tež jeje nan je Konječan, mać pochadźa zbliska Baltiskeho morja. Serbšćina je potajkim jeje nanowšćina. Po šěsć lětach na Ralbičanskej serbskej zakładnej a srjedźnej šuli chodźeše wona wot 7. lětnika do Serbskeho gymnazija w Budyšinje, hdźež wona 1998 maturowaše.

Po tym wjedźeše jeje puć na studij měšćanskeho a regionalneho planowanja z ćežišćom architektura na BTU w Choćebuzu. Po mjezystaciji w Drježdźanskim planowanskim běrowje je Bianka w měrcu 2012 wolontariat pola Serbskich Nowin započała. Na šuli za žurnalistiku w Berlinje wopytowaše wšelake kursy a je so dale wukmaniła. W redakciji měješe wona po wukubłanju wobłuk hospodarstwo a turizm na starosći, štož bě tež dźěl jeje studija. Přidatnje je pozdźišo zamołwitosć za Dźěćiznak přewzała.