Z někim abo něčim so rozžohnować zda so być na jednym boku lochko, wšako sy žiwy w nadźiji, zo druheho abo druhu bórze zaso widźiš. Na tamnym boku pak, je zaso smjerććežko někoho abo něšto pušćić, dokelž runje to njewěš. Tola nadawk, kiž ma kóždy čłowjek w žiwjenju zdokonjeć rěka: Pušćić!

Jako běch swój čas spóznała, zo dźěći z domu du, sym so wědomje zaběrała z tym, kak to je, měć dowěru, dać dźěsću ruku, je potłóčić a božemje rjec. Nadobo bě so mi wuwědomiło, zo maš hižo z porodom dźěsća, štož je přewšo zwjeselacy podawk, tež jako mać móc tomu měć, rjec: „Dam će hić!“ Přetož, tež hdyž je ćěšenk a małe dźěćo pokazany na dorosćeneho, je z prěnim wukřikom dopokazał, zo zamóže žiwy być na tymle swěće a to dźeń a bóle sam.