Sym sej chětro wěsty, dwustronski přinošk tale kolumna njebudźe. Ale trochu chcył hišće zhladować na zašłe nakładniske lěto. Njech je to mały literarny pospyt wo nas a našich knihach, prjedy hač so do – myslu sej – zasłuženeho swjatka a hodownikowanja podamy. Hodownikowanje, dźiwne to słowo, wo kotrymž njejsym jenož před chwilku čitał, ale njedawno tež słyšał. Mój serbski słownik je njeznaje, to rěka, ani jedyn z tych na mojej polcy ani Frenclowy. A naš luby Alfons sam mi to bohužel hižo prajić njemóže – naš serbski wšudźebył, kiž zdaše so w kóždźičkim kućiku swěta a Łužicy doma być a kiž by zawěsće jako prěni wědźał, hdźe statok mój hišće pokład chowa, kotrehož so dotal sam dohladał njeběch. Wón wědźeše powědać wo kóždej wsy, je nimale kóždy stary dom a kóždeho wobydlerja z mjenom znał. Ach, so wě, tajkeho mjenowědnika tola hišće mamy, jenož z „W“ prědku. Tón so z mjenami samo tak derje wuznawa – wosebje w kónčinje Błótow a jamow –, zo je cyły atlas z nimi pjelnił. Potajkim naš mjenowy nawigator po Łužicy.