Ćeknjeny pólski wojak poměry na běłoruskej mjezy wotkrył

Waršawa. Połoženje na pólsko-běłoruskej mjezy je chětro njepřewidne a zjawnosći w dalokej měrje njeznate. Wot knježerstwa Pólskeje zarjadowane za­wrjene pasmo podłu mjezy je dale płaćiwe. Nimo wobydlerjow 183 pomjeznych wsow nichtó do pasma njesmě: ani žurnalisća ani dobrowólni pomocnicy ani zastupnicy organizacijow za zachowanje čłowjeskich prawow. Tomu zadźěwaja škitarjo mjezy, wojerska policija a wójsko, cyłkownje 12 000 wobrónjenych. Z Běłoruskeje přichadźacy ćěkancy su swojowólnosći a nic naposledk wjedru bjez kóždehožkuli škita wustajeni, kaž pisa tydźenik Polityka we wobšěrnej reportaži pod nadpismom „Zakoń lěsa“. Nichtó njewě, što so w lěsach woprawdźe stawa. W pasmje bydlacym je kruće zakazane ćěkancam na někajke wašnje pomhać, hewak hroža jim čućiwe pokuty a šikana.