Njewěm, hač to tež serbsce tak je, ale čěsce so praji, zo spóznawaš na swojich dźěćoch najlěpje, kak spěšnje čas twojeho žiwjenja chwata a so minje. Hdyž widźiš, kak spěšnje wone rostu a zestarja, spóznawaš derje, kak sy tež sam zestarił. Jako jedyn, kotryž hižo staršej generaciji přisłuša, tomu přihłosuju, to trjechi. Ale runje tak praju, zo to samsne tež wobkedźbujo swojich starych přećelow spó­znawaš. Jako hišće serbski pjelušnik, kiž spytaše serbsce nawuknyć a Serbow a Łužicu zeznać, běch někak třiadwaceći lět stary. W tutym času zeznach tójšto ludźi w idealnej starobje – běchu wokoło połsta lět, mějachu hišće wjele energije, idejow a snano tež idealow. Dźensa sym nimale tak stary kaž woni tehdy, sam hižo dwěluju wo swojim skutkowanju, ale woni su mjeztym sydomdźesat lět stari …