Ja a moja krótko po Druhej swětowej wójnje­ rodźena generacija – my smy ludźo tak mjenowaneje moderny. Ale wotrostli smy móhłrjec hišće w předmodernych wobstejnosćach. Něhdyše wjesne, tak­rjec burske žiwjenje, smy hišće na swojej koži dožiwili. Mějachmy na wsy rjane a zajimawe dźěćatstwo. Tradicionalne ži­wjenje­, kajkež naši starši do wójny wjedźechu, je po wójnje něšto lět dale šło. Zakład­ wjesneho žiwjenja bě ratarstwo, a bur steješe we wjesnej hierarchiji cyle horjeka. Bur być njebě jenož powołanje, ale žiwjenski stil. Wón bě lěttysacy dołho praproducent a zežiwjer čłowjestwa. Burstwo bě zakładny princip wjesneje ži­wjenskeje kultury a jeje zhromadnosće. Po wójnje su burja hišće po samsnych metodach dale dźěłali. Kóń abo kruwa će­h­nješe zapřah abo płuh. Počasy mějachu cyle hinašu hódnotu. Wěmy, kak ćopły hnój abo čerstwa jucha smjerdźi, znajmjeńša akceptabelnišo hač dźensniše grawoćiwe folijowe sila.